Hellenic Business

Πολλά γράφονται και ακόμη περισσότερα λέγονται περί της αποτελεσματικότητας του Μνημονίου. Τελευταία παρατηρείται και μια συνειδησιακή έξαρση που έχει να κάνει με τον έλεγχο της νομιμότητας της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές μας.

Όλα αυτά συνάγονται κρίνοντας το τελικό αποτέλεσμα: Το πρώτο Μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς, ομοίως προεξοφλείται και η αποτυχία του δευτέρου. Επομένως η αμφισβήτηση του Μνημονίου εξαρτάται αυστηρώς από την επιτυχία του ή όχι, ανεξαρτήτως της σκληρότητας των μέτρων που αυτό επιβάλλει. Κι εδώ ακριβώς είναι που αναδύεται ένα ύστερο ερώτημα: Η αποτυχία του Μνημονίου οφείλεται στην ακαταλληλότητα των όρων που το συνθέτουν ή στην ανεπάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης που κρίθηκε να το εφαρμόσει;

Κάποιοι αφελώς σπεύδουν να διαβεβαιώσουν πως ευθύνονται και τα δύο! Και το χειρότερο, πολλοί εμφανίζονται πεπεισμένοι από αυτήν την παράλογη και αντιφατική θεώρηση. Γιατί, αν η κυβέρνηση αποδεικνυόταν ικανότερη κατά την διαδικασία εφαρμογής των όρων μιας αποτυχημένης δανειακής σύμβασης, φαντάζεστε σε πόσο δυσχερέστερη θέση θα ήμασταν σήμερα; Και αντιστρόφως, αν η κυβέρνηση αποδεικνυόταν περισσότερο ανίκανη στην εφαρμογή ενός καταστρεπτικού Μνημονίου, δεν θα έπρεπε σήμερα να ήμασταν ευτυχέστεροι;

Σημασία έχει ότι -έστω και αργά- ο κοσμάκης ξεκούνησε από τον καναπέ και βγήκε στους δρόμους. Ωστόσο, το γεγονός είναι παρήγορο μόνον από την άποψη του συμβολισμού. Ελάχιστοι αναμένουν κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα από την "ειρηνική" και "ακομμάτιστη" διαμαρτυρία των πολιτών, που τόσο ξεδιάντροπα λιβανίζουν οι ξιπασμένοι "καναλάνθρωποι". Διότι πώς θα μπορούσε μια αυθόρμητη ανακλαστική λαϊκή αντίδραση να μετουσιωθεί σε ανατρεπτική της κατάστασης δράση και να εκφράσει δυναμικά την πολιτική της βούληση; Η άρνηση του Μνημονίου από μόνη της δεν αποτελεί πανάκεια. Άλλωστε, η διάσωση μιας οικονομίας δεν αποτελεί αντικείμενο μιας αναίμακτης σταυροφορίας που θα χαρακτηρίζεται απλώς και μόνον από την διάθεση για μεταρρυθμίσεις. Και σε τελευταία ανάλυση ούτε τα χρονικά περιθώρια έχουμε για να ωριμάνσουν οι πολυπόθητες κοινωνικές αλλαγές που το πλήθος με ενθουσιασμό κραυγάζει. Απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις, ικανότητα διαπραγμάτευσης σε ένα ολοένα και πιο ανταγωνιστικό παγκόσμιο περιβάλλον, αλλά και απίστευτος συντονισμός ενός ολόκληρου κρατικού μηχανισμού που μόλις καταλαγιάσει η αγανάκτηση, για να κινηθεί, θα απαιτήσει εκ νέου θυσίες.

Δυστυχώς, η Ιστορία με πόνο και αίμα λιπαίνει τα γρανάζια της, όχι με κόσμιες συμπεριφορές εν είδει σχολικής εκδρομής...

Πάνος Γιαννάκαινας