Hellenic Business

Όπως το αντιλαμβάνεται κανείς… Δεν λέω, καλό και συμπαθές το παλικαράκι της Γιάννας και του Θεόδωρου, με τις περγαμηνές του απ’ το Κολέγιο Αθηνών και τις προόδους του εκεί στην ξενιτιά του Harvard, αλλά να του κάτσει ξαφνικά και να χωθεί στους Ανώνυμους της πλατείας Συντάγματος… όσο να ‘ναι μου κάθισε κάπως.

Τελικά πάντα υπάρχει χρόνος για μια… επανάσταση! Μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης, από Mall σε Mall κι από μιούζικαλ σε σχολή ξιφασκίας στο Γκστάαντ, το μυαλό εργάζεται βλέπεις πυρετωδώς για να τεθούν οι βάσεις του αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας. Τι δηλαδή, ο Λένιν ήταν καλύτερος που δεν έβαζε κώλο κάτω κι όλο περιόδευε ανά τας Ευρώπας;

Το σοβαρό είναι να μην αποπροσανατολίζουμε τα νιάτα. Να τηρούμε τους χρωματικούς κώδικες και τις στιλιστικές επιταγές. Να διατηρούμε την μόδα της επανάστασης πάντα ζωντανή και ακμαία. Να κοιμόμαστε νωρίς, μήπως και προλάβουμε τον ξεσηκωμό της επόμενης μέρας χωρίς μαύρους κύκλους στα μάτια και μαγουλάκι σκέτη φράπα. Να πολεμάμε χωρίς μακιγιάζ και αποσμητικό στις μασχάλες. Να ξέρουμε την χρήση του μπαστουνιού του γκολφ ως όπλο και της ρακέτας του τένις ως εντομοαπωθητικό. Να μην μασάμε τα λόγια μας μαζί με τα χάμπουργκερ των φαστ φουντ ή τουλάχιστον δίχως αναψυκτικό τύπου κόλα!

Και πάνω απ’ όλα, να χρησιμοποιούμε σκληρή γλώσσα. Γιατί εκτός του ότι σπάει κόκαλα, ενίοτε χαρίζει κι ατέλειωτους οργασμούς…

Πάνος Γιαννάκαινας