Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Εδώ και δύο χρόνια αναρωτιόμαστε μεταξύ μας για το πότε θα γίνει η πτώχευση της χώρας, για το τι θα γίνουν  οι καταθέσεις, τα δάνεια, για το αν θα έλθει η δραχμή. Επίσης, μαλώνουμε για το αν τα φάγαμε όλοι μαζί, αν είμαστε όντως πειραματόζωα του διεθνούς καπιταλιστικού διευθυντηρίου, θύματα… αμερικανο-εβραικής ή ρωσο-τουρκικής συνωμοσίας για το πετρέλαιο στο Αιγαίο, καθώς και άλλα πολλά, ξορκίζοντας κάπως τους φόβους μας και νομίζουμε ότι ξεγελάμε και τον χρόνο.

Δυστυχώς όμως ο χρόνος των αγορών είναι διαφορετικός από τον χρόνο των κοινωνιών, και φυσικά αδυσώπητος, όταν ανταγωνίζεται με τον πολιτικό χρόνο, που ανεύθυνα και εγκληματικά αγοράζει η κυβέρνηση δύο χρόνια τώρα.

Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με τα όσα γνωστά συνέβησαν (π.χ. το πασιφανές της ενίσχυσης της ύφεσης και της αρνητικής δυναμικής του χρέους λόγω Μνημονίου) ούτε θα προβλέψουμε  αυτά που θα έλθουν. Αλλά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, προς τι ο τίτλος τού "αναλυτή" σ' έναν Οικονομολόγο που αρνείται να προβλέψει; Κι όμως! Η πλέον επικίνδυνη και ανεύθυνη θέση σε περιόδους κρίσης είναι... το να παίρνεις θέση, ειδικά αυτήν που υιοθετούν όλοι, δηλαδή την αρνητική! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι κανείς αισιόδοξος, αδρανής και αιθεροβάμων.

Απαιτείται πριν απ' όλα ατομική και συλλογική ψυχραιμία και κυρίως όχι πανηγυρισμοί από τις κασσάνδρες που δήθεν δικαιώνονται. Ας κατανοήσουμε ότι εδώ και μήνες εξουθενώνεται η ελληνική αλλά και άλλες κοινωνίες, συμπιέζεται η αξία του ανθρώπινου ιδρώτα και κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και μόχθου, απαξιώνονται ατομικές και δημόσιες περιουσίες -και αυτό μας φαίνεται μεν να προκαλείται μόνο από τους Έλληνες ανίκανους πολιτικούς (ειδικά αυτούς των δύο τελευταίων ετών), αλλά έρχεται από αλλού: από τους ισχυρούς ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας, που, όσο κι αν νομίζουμε ότι υφίστανται συνωμοσιολογικά και μόνο, δυστυχώς… υπάρχουν!

Τους γνωρίζουμε -όσοι τουλάχιστον έχουν διεισδύσει στην αλγοριθμική μηχανική του παγκόσμιου χρεοστασίου- και ξέρουμε ότι έχουν όνομα και διεύθυνση. Χτυπούν αλύπητα και κερδίζουν ταχύτατα, δεν λέγονται κερδοσκόποι, αλλά… ισχυροί κερδοσκόποι. Και δυστυχώς δεν είναι μεν πολλοί, αλλά είναι πανίσχυροι, με ρευστότητα και εικονικά μοχλευμένο χρήμα απεριόριστης ισχύος. Δρουν με σύμμαχο ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό  προϊόν που από τις οθόνες των υπολογιστών και τις τηλεοράσεις, από τα έντυπα και τις εφημερίδες, κατακάθεται στον ψυχισμό, στο κεφάλι, στο σώμα μας: τον φόβο…

Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Βρετανία και σύντομα και η Γερμανία (θα το δούμε, να είστε βέβαιοι) δεν θα αργήσουν να νιώσουν, ως κοινωνίες, ακόμη πιο έντονες πιέσεις από αυτές που ζούν τώρα.

Η κρίση, και ας γίνει  επιτέλους κατανοητό αυτό απ' όλους όσους δημοσιολογούν, δεν είναι ελληνική. Όσα χρωστάμε μας τα δάνειζαν με τόκο, όσα μας λείπουν (επειδή ξοδεύαμε περισσότερα από αυτά που βγάζαμε) μας τα συμπλήρωναν με τόκο. Και όσα θα μας λείπουν από αυτά που θα μας ξαναδώσουν, να είστε σίγουροι ότι πάλι με κάποιον τόκο (γεωπολιτικό ή χρηματικό) θα μας τα χρεώσουν, για τις επόμενες γενιές

Μην ξεγελιέστε, αυτός είναι ο πυρήνας του Κέρδους στο σύγχρονο χρηματοπιστωτικό νοσοκομείο: κρατάει στην εντατική τεχνητά τον άρρωστο - χρεωμένο (που  κάπνιζε, έπινε, έτρωγε βλαβερά), ώστε μόνιμα να πληρώνει ακριβά τα φάρμακα και την θεραπεία…

Εκτός κι αν ο άρρωστος πετάξει την μάσκα και την φιάλη οξυγόνου και αρχίσει να αναπνέει μόνος του -αρκεί να βρεί γρήγορα… καθαρό αέρα. Και τέτοιον αέρα δεν φαίνεται να έχουμε στο σπίτι που λέγεται Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να αγοράζουμε πανάκριβα το οξυγόνο: ας μας το χρεώσουν σε περισσότερες δόσεις, μήπως και... δήθεν κάπως ξαφνικά οι ίδιοι αυτοί μάγοι - γιατροί βρουν το ακριβό φάρμακο του καρκινογόνου χρέους που διοχετεύουν στις κοινωνίες...

Διότι έτσι συμβαίνει με την νομισματική  "φαρμακοβιομηχανία": αργεί δήθεν να βρει το φάρμακο, κάνοντας κλινικές δοκιμές, ώστε τελικά να το κυκλοφορήσει επιτυχώς όταν έχει αυξηθεί ο πληθυσμός των ασθενών…