Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Αυτές τις ώρες, η κοινωνία σχεδόν απαθής και αδιάφορη παρακολουθεί το φιάσκο της "συναίνεσης" μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων που φέρουν σχεδόν την πλήρη πολιτική ευθύνη για την 30ετή ακατάσχετη πορεία προς την κοινωνική και οικονομική παρακμή.

Μέχρι πριν λίγες  μέρες, η κατάσταση φαινόταν νομοτελειακή και αδυσώπητη. Και φαίνεται πως χρειάστηκε τελικά να προβάλει ανάγλυφη μπροστά μας η πραγματικότητα της χρεοκοπίας και το τεχνητό δίλημμα Παπανδρέου "ευρώ ή δραχμή", ώστε δήθεν να ξυπνήσει το συλλογικό ασυνείδητο και να συγκροτήσει ένα μεσσιανικό ψευδο-μέτωπο της «συμμαχίας του αυτονόητου» που μέσω των ΜΜΕ προβάλλει ως η πλέον πειστική εναλλακτική λύση ικανή να σώσει την κοινωνία από την παρακμή.

Ζούμε μιαν απίστευτη κατάσταση "ασύμμετρης πληροφόρησης" μεταξύ αγορών, πολιτικής, μέσων ενημέρωσης και φυσικά της κοινωνίας, που τόσον οι αγορές όσο και οι πολιτικοί και τα media, απ' όσο φαίνεται, την αγνοούν. Μια χαοτική κατάσταση που προξένησε η απειλή Παπανδρέου, ο οποίος έστρεψε τα παγκόσμια φώτα πάνω του, ως ο σοσιαλιστής που έθεσε τις αγορές μπροστά στον... φόβο της λαϊκής βούλησης (κατά δήλωσή του στην βουλή!), ενώ απέτρεψε και το… στρατιωτικό πραξικόπημα (έτσι είπε στους Ευρωπαίους!).

Το ζητούμενο όμως είναι ότι τεχνητά μας σερβίρουν μια δήθεν επανάσταση του συλλογικού κατά της δικτατορίας των ατομικών τους εγωισμών ! Με σημαιοφόρο τον δικομματισμό και αποκλείοντας όλους τους άλλους( αν και η Αριστερά… αυτοαποκλείεται πάντα από τις προσταγές του καιρού) και με αρωγούς τους εσωτερικούς και διεθνείς συμμάχους τους, μοιάζουν να εκτελούν την αποστολή  αποκατάστασης μιας φυσικής τάξης πραγμάτων. Στόχος; Να ξυπνήσουν επιτέλους τα υγιή ανακλαστικά του έθνους! Έτσι, έχει ξεκινήσει μια αγωνιώδης «συλλογική» επιχείρηση για την «αναστροφή της παρακμής».

Και αναρωτιέμαι πώς θα πορευτεί τις επόμενες μέρες και ώρες η χώρα, ακόμη και αν προκύψει κυβέρνηση ‘εκβιαστικής’ σωτηρίας , όταν οι χειριστές των δημόσιων οικονομικών έχουν πια χάσει κάθε αίσθηση πραγματικότητας στη λήψη μέτρων, αγνοώντας ακόμη και τις στοιχειώδεις δημοσιονομικές επιπτώσεις των προτάσεων τους.

Με δείγματα απροσμέτρητου «εθνικού αλτρουισμού» και με σύμμαχο τις δηλώσεις των Ευρωπαίων και διεθνών εταίρων, με αφάνταστη επιπολαιότητα, χρησιμοποιούν σαν απόλυτο όπλο τρομοκρατίας την απειλή της χρεοκοπίας (άραγε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, όταν ήδη βρίσκεσαι υπό καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης και οι πιστωτές υπαγορεύουν τις προτεραιότητες ικανοποίησης των απαιτήσεων;).

Μας παρουσιάζουν "…το μέλλον ως υποχρέωση και απειλή. Καλλιεργείται η εντύπωση ότι Σωτηρία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το «κοινό συμφέρον», χωρίς ένα απέραντο «εμείς» που αγκαλιάζει όλη την κοινωνία, φανταστικό είδωλο του εγχειρήματος του κεφαλαίου που επιχειρεί να εκφράσει το συμφέρον του ως συμφέρον όλης της κοινωνίας …". όπως γράφει στο editorial του το περιοδικό ΘΕΣΕΙΣ, στο τεύχος Νοέμβρη 2011.

Η "ευρωπαική  προοπτική" είναι -λένε- αυτό που θα διακυβευτεί, αν δεν συμμαχήσουμε με την πολεμική λογική του καιρού, και όπως σε κάθε σοβαρή μάχη που καλείται να δώσει ένας στρατός, ο εχθρός που αντιμετωπίζει είναι πάντοτε διττός: ο εσωτερικός και ο εξωτερικός. Και συνεχίζει το editorial των Θέσεων: "...Ο εσωτερικός εχθρός αντιμετωπίζεται με σειρά μέτρων που στοχεύουν στον εξορκισμό του (κακού) παρελθόντος, «παρά φύση» μέτρα τα οποία με «βαριά καρδιά» λαμβάνει η κυβέρνηση (μην ξεχνάμε είναι σοσιαλιστές!). Ο εξωτερικός (οι «ξένοι») προκαλεί ευρύτατο φάσμα αντιδράσεων, από τη στάση του «αναγκαίου κακού» (οι διοικούντες τους χρειάζονται για να τιθασεύσουν το παρελθόν, δίκην «τεχνικής βοήθειας»), έως την «εθνικοπατριωτική» ανάταση και την κραυγή για ανατροπή της «ξένης» κατοχής, της «κυβέρνησης των δοσίλογων» και των συνεργατών τους…"

Όλα τα μέτρα που έχουν κατ’ επανάληψη ληφθεί στην τελευταία διετία διαθέτουν δύο όψεις. Η μία «διασφαλίζει» το «κοινό συμφέρον». Η άλλη αντιμάχεται τον «εσωτερικό εχθρό».

Για να φτάσουμε στη μεγαλειώδη απορία Βενιζέλου  σε μια από τις δεκάδες συνεντεύξεις  που δίνει για να αναιρέσει  όσα είχε πει στην προηγούμενη,  όπου και διατύπωσε την εικασία: «Αποκλείεται σε ένα εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους (μετρημένοι είναι 700 χιλιάδες) να μην υπάρχει 3% πλεονάζον προσωπικό». Είναι οι 30 χιλιάδες που χρειάζεται να δώσει ως λύτρα για την έκτη δόση. Υποτίθεται ότι είναι κυβέρνηση. Υποτίθεται ότι διοικούν. Υπάρχει περιθώριο για απορίες;

Η μεγάλη αλήθεια όμως είναι ότι το «εμείς» στα κρίσιμα ζητήματα συναντά αντιστάσεις και παύει να είναι τόσο καθολικό. Και όταν έχει απέναντί του (έστω δημοσκοπικά) ποσοστά που αθροιστικά λίγο υπολείπονται του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος (αν δεν συνυπολογίσουμε την παθητική στάση της αποχής ή το λευκό/άκυρο), φαίνεται ότι πατάει σε σαθρά θεμέλια.

Η έξοδος από το Ευρώ είναι η "απαραίτητη χίμαιρα" που απαντάει στα ζητούμενα της συγκυρίας με τα «εθνικοαπελευθερωτικά» ιδεολογήματα του παρελθόντος. Αλλά δυστυχώς οι ατελέσφορες και συχνά καταστροφικές ιδεολογίες της Αριστεράς, ελλείψει πρακτικής διεξόδου, επανέρχονται αέναα, γιατί έχουν κάτι από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα. Και όταν η πραγματικότητα δεν υποτάσσεται στα ιδεολογήματα, τότε τα όνειρα αποτελούν για ορισμένους μια έστω προσωρινή διέξοδο.

«Η κυβέρνηση προσπαθεί να καταργήσει την τελευταία σοβιετική κοινωνία που έχει απομείνει στην Ευρώπη», δήλωσε πρόσφατα ο Χρυσοχοΐδης, σε στιγμές εθνεγερτικής ανάτασης. Και φυσικά έχει δίκιο, αλλά δεν μας εξηγεί ότι αυτός και οι όμοιοί του έφτιαξαν το σοβιετικό κράτος που μπήκε στο ακόμη πιο σοβιετικό μέγα-μόρφωμα της Ευρωζώνης.

Οι προβλέψεις για ευρώ, δραχμή και άλλα εθνικά νομίσματα, μοιάζουν γελοίες αδιάφορες στοιχηματικές ευκαιρίες, προσπάθειες προσαρμογής στο τυχαίο. Δυστυχώς, στον πραγματικό κόσμο η τύχη δεν έχει θέση -και γι' αυτό το σκηνικό αυτό δεν μεταρρυθμίζεται, όσο δεν αποτρέπεται παγκόσμια η κρίση της Εργασίας.

Μπορεί η ελληνική οικονομία να είναι σε θέση να παρακολουθεί τον εαυτό της από την "σκοπιά του κινδύνου", αλλά η ελληνική κοινωνία που την "συναρμολογεί" δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει την μετάλλαξή της, όσο κι αν η ίδια φταίει με την πολυετή νοοτροπία και συμπεριφορά της.

Λογικά, αν και ιδανικοί αυτόχειρες, θα παραμείνουμε εντός Ευρωζώνης, διότι η Ιταλία είναι πλέον σοβαρότερο πρόβλημα και υψηλότερου κόστους έργο, για ΕΚΤ και ΔΝΤ, από το να επαναφέρουν την δραχμή απομονώνοντας την τοξική Ελλάδα από την ψευδο-οικογένεια του Ευρώ.

Το ζητούμενο πλέον για εμάς είναι άλλο: Μια νέα πολιτική διαμεσολάβηση μεταξύ της κοινωνίας και των αγορών -κάτι που μάλλον θα φανεί στις επόμενες (πρόωρες) εκλογές, οπότε και υποθέτω ότι τα μικρά αριστερά και άλλα κόμματα, έστω και σαν αποδέκτες ψήφων διαμαρτυρίας, θα γίνουν τα… spreads που θα εκτινάξουν το κόστος ασφάλισης του δικομματισμού!