Hellenic Business

Έφυγε! Έτσι λοξά με κοίταξε, με ύφος περίλυπο και συνάμα κακό, με το κεφάλι σκυφτό και σφιγμένα τα δόντια, άνοιξε την πόρτα και χάθηκε μέσ' στη νύχτα...

Κάπως έτσι φαντάζομαι τον παλιό τον χρόνο να φεύγει, αφήνοντας πίσω του το άρωμα ενός παλιοκαιρισμένου υφαντού, με τις πίκρες και τις χαρές μας, τα όνειρα και τις λύπες μας. Από μικρό παιδί, έτσι φανταζόμουν την πρωτοχρονιά, περασμένα μεσάνυχτα, μέσα στα φώτα του σαλονιού στο μακρινό τώρα πατρικό σπίτι. Ο πατέρας δεν ζει πια, η μητέρα λύγισε στο χάδι των χρόνων που... κάπως έτσι, σπρωγμένοι κι αδειανοί έφυγαν, δίνοντας την θέση τους στους ολόφρεσκους κι ελπιδοφόρους χρόνους -τα τζόβενα που έλεγε και η γιαγιά η φευγάτη...

Χθες κι όλας τον είδα και πάλι στην 'ξώπορτα, να γυρνάει αργά το χερούλι και να βγαίνει στην κρύα νύχτα. Έφερα το χέρι μου στον σβέρκο, απορημένος κι άναυδος: Γιατί λυπάται που φεύγει, αφού τόσο μας λύπησε; Μα κι εμείς, γιατί χαιρόμαστε κι ελπίζουμε στον καινούργιο, που σίγουρα θα μιμηθεί τον παλιό και θα μας μπατσίσει κι αυτός με θράσος, άκαρδα, λες και το 'χουν καμάρι οι χρόνοι να μας πικραίνουν και να μας πονούν;

Να πεις γινόμαστε πιο σοφοί, πιο μεστωμένοι; Να πεις θα πάψουμε κάποτε να τρώμε τις καρπαζιές που συνηθίσαμε; Φέρνει άραγε ο πόνος σοφία;

Κοιτάζω το πιάτο που μέχρι προχθές βάραινε από μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Τώρα μονάχα κάτι τρίμματα από καρύδι και λίγη άχνη ζάχαρη απόμεινε, σαν κι αυτή που ραντίζει τα στιλπνά μας μαλλιά και τα κάνει να μοιάζουν αθώα, καθώς το γκρίζο δίνει ατέρμονα την θέση του στο παντοτινό λευκό...

Χρόνια καλά!

Πάνος Γιαννάκαινας