Hellenic Business

του Μιχάλη Προυκάκη

Το ύφος και εν γένει το επίπεδο δημοσιογραφίας που σας προσφέρει αυτός ο ιστότοπος, δε μου επιτρέπει να ολοκληρώσω τη γνωστή παροιμία. Όμως, η ουσία είναι πως ταιριάζει γάντι στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η νέα κυβέρνηση, τόσο απέναντι στον ελληνικό λαό, όσο κι απέναντι στην ιστορία.

Με πολύ κόπο προσπαθούσε προ δεκαημέρου ο Αντώνης Σαμαράς να χωρέσει  στο κυβερνητικό σχήμα στελέχη  του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜ.ΑΡ., πρόσωπα  από την εσωκομματική του αντιπολίτευση, καθώς και στελέχη του κοντινού του πυρήνα. Κι εν τέλει, προσπάθησε να τους βολέψει όλους, εκτός ίσως από εκείνους που εποφθαλμιούν τη θέση του στο κόμμα. Οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι την παραμονή της οριστικοποίησης της κυβέρνησης συνεργασίας ο Σαμαράς δέχτηκε τηλεφώνημα από τον επίτιμο Πρόεδρο της ΝΔ, ο οποίος τον (παρα)κάλεσε με τη φράση «Κάνε υπουργούς τα παιδάκια μου, να χαρείς τα μάτια σου», κρίνονται ως ανακριβείς. Αλλά όπως και να ‘χει το πράγμα, δύο ημέρες αργότερα, ούτε η οικογένεια Μητσοτάκη είχε ενεργό υπουργικό χαρτοφυλάκιο, ούτε ο Πρόεδρος του «Κεντροδεξιού Φιλοευρωπαϊκού Μπλοκ» χαιρόταν τα μάτια του, καθότι πέρασε από το χειρουργείο.

Οι πρώτες εντυπώσεις που άφησε η σύνθεση  του Υπουργικού Συμβουλίου, είναι  από χλιαρές έως αρνητικές. Το ΠΑΣΟΚ συνειδητά έβγαλε την ουρά του απ’ έξω, τηρώντας την ίδια στάση που είχε και η ΝΔ την  εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου (άλλο αν μετά τις παλινωδίες Καρατζαφέρη  κληρονόμησε το Υπουργείο Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων), ενώ η Δημοκρατική  Αριστερα δεν είχε κανένα λόγο να πράξει διαφορετικά, κρατώντας αποστάσεις από πιθανά αντιλαϊκά μέτρα που ενδέχεται να ληφθούν. Μέτρα που όμως θα κληθεί συντόμως να στηρίξει με την ψήφο της.

Από την  άλλη, για να τακτοποιηθεί η κομματική  νομενκλατούρα της Νέας Δημοκρατίας, ξεθάψαμε ζόμπι σαν το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, την ίδια ώρα που έχουμε δεσμευτεί ως χώρα για καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών. Επιπλέον, όπως πολύ σωστά επεσήμανε (όχι με το αζημίωτο, φυσικά) ο ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένοι εκ των επιλογών για υπεύθυνα πόστα, είχαν ασυμβίβαστο όσον αφορά στη συμμετοχή τους λόγω... offshore! Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η πρώτη επιλογή για το ζωτικής σημασίας Υπουργείο Οικονομικών, ανακάλυψε πως ασθενεί σοβαρότατα μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, δημιουργώντας περισσότερα ερωτήματα.  Ήρθε και η ιστορική γκάφα της (απόπειρας) εκπροσώπησης της χώρας στη Σύνοδο Κορυφής από τον Αβραμόπουλο κι έδεσε το γλυκό! Στον τομέα των εντυπώσεων, με άριστα το εκατό, η νέα κυβέρνηση πήρε ακριβώς μηδέν...

Αφήνοντας όμως τις εντυπώσεις και περνώντας  στην ουσία, τα πράγματα είναι ελαφρώς  καλύτερα. Η καραμπόλα με το Ράπανο, οδήγησε στη θέση του Υπουργού Οικονομικών τον άνθρωπο που  έπρεπε να είχε επιλεγεί εξ’ αρχής, το Γιάννη Στουρνάρα. Δεδομένης και  της παρουσίας του Κωστή Χατζηδάκη  στην ηγεσία του δεύτερου σημαντικότερου υπουργείου, δημιουργείται η ελπίδα πως κάτι καλό μπορεί να περιμένει η Ελλάδα από δύο ανθρώπους που μετά βεβαιότητας θα λειτουργήσουν με σοβαρότητα, ειλικρίνεια και αδιαφορώντας για το όποιο πολιτικό κόστος. Σε μία περίοδο όπου οι αντιδράσεις θα είναι έντονες τόσο απ’ έξω, όσο κι εκ των έσω, χρειάζεται από όλους τους εμπλεκόμενους ακεραιότητα και ήθος σε υπερθετικό βαθμό. Και οι δύο τους έχουν τις προοπτικές να δικαιώσουν την ως τώρα ιστορία και τους εαυτούς τους.

Το τι πρέπει να γίνει, είναι λίγο πολύ γνωστό. Εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις, συγχωνεύσεις και καταργήσεις δημοσίων οργανισμών με ταυτόχρονη απομάκρυνση  του πλεονάζοντος προσωπικού, ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων εις  βάρος των σκανδαλωδώς μισθοδοτούμενων και συνταξιοδοτούμενων κρατικοδίαιτων κηφήνων, εξάλειψη των αντικινήτρων για επενδύσεις και τόσα άλλα που έχουν πολλάκις συζητηθεί.

Η Ευρώπη αλλάζει, αν και με ρυθμούς πολύ πιο αργούς από τις απαιτήσεις των αγορών. Όμως, πολύ σύντομα για τα δεδομένα της Ένωσης, θα υπάρξουν εξελίξεις σε βαθμό που θα εξέπλητταν όλους  τους αναλυτές πριν από τρία χρόνια. Είναι νομοτελειακά βέβαιο πως μπροστά  στο φάσμα της διάλυσης, έχουν  τεθεί πλέον σε λειτουργία τα γρανάζια της μηχανής που θα οδηγήσει στην πλήρη οικονομική ενοποίηση. Η Ελλάδα έχει χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές να είναι κομμάτι αυτού του παζλ, αρκεί να αποδείξει με τον τρόπο της ότι μπορεί να συμμορφωθεί σε ένα κλίμα αμοιβαιότητας και υπευθυνότητας, λέξεις άγνωστες έως τώρα για τη μεγαλύτερη μερίδα του λαού μας. Το μόνο ζήτημα που παραμένει (δυστυχώς) στο τραπέζι, είναι το αν θα προλάβουμε τις εξελίξεις ή αν θα μας προλάβουν αυτές.