Hellenic Business

Το καταλαβαίνεις τώρα, Βλαδίμηρε, έτσι δεν είναι;

Έπιασε σκόνες η επαναστατική σου σημαία και μούχλιασε πια στο μπαούλο της γιαγιάς. Ξέρεις εσύ, εκεί που χρόνια καθόσουν μασουλώντας την κρεμούλα σου…

Να στο κάνω λιανά: Οι αστικές σου δημοκρατίες, για τις οποίες από φοιτητάκι κοπτόσουν και έβγαζες εκείνα τα βραχνιασμένα λογίδρια στις αίθουσες της Νομικής, το μόνο που κάνουν είναι να πιέζουν κάποιες κοινωνικές ομάδες στον σβέρκο άλλων ομάδων.

Να εξηγούμαστε: Οι δημοκρατίες, όχι τα λογίδρια.

Αυτά τα τελευταία τουλάχιστον μας εξασφάλιζαν και κάνα γκομενάκι εκείνα τα δύσκολα φοιτητικά χρόνια μας…

Κι έχω αγωνία να το ξεκαθαρίσω αυτό το σημείο, επειδή και οι δυο μας το γνωρίζουμε -φευ!- πως η βλακεία είναι ανίκητη, Βλαδίμηρε.

Ο Ρόμνεϊ απλώς, διά της βλακείας του, τόλμησε να πει αυτό που όλοι οι χεσμένοι δημαγωγοί δεν τολμούν: Το αφεντικό απολαύει του σεβασμού, ενίοτε δε και του φόβου, όλων, ενώ ο υπάλληλος κολυμπάει στο σκατό του και πασχίζει να χορτάσει με αυτό!

Οι σχέσεις εξαρτώμενης εργασίας δεν είναι παρά σχέσεις οργής και καταδυνάστευσης, σχέσεις εκμετάλλευσης και μίσους!

Θα μου πεις τώρα πως κάτι είπα κι εγώ, μετά από τόσους αιώνες αίματος…

Όχι, Βλαδίμηρε, δεν ξύπνησα τώρα. Απλώς τώρα χόρτασα το σκατό μου και είπα μια κουβέντα!

Ή -πιο σωστά- έγραψα μια κουβέντα.

Δεν με πληγώνει που με έχουν για τα μπάζα, όπως τόσα εκατομμύρια δούλων που αυτοαποκαλούνται υπάλληλοι.

Απλώς με στοιχειώνει η επίγνωση πως δεν θα ξυπνήσω ποτέ. Πως περνούν τα χρόνια μου και θολώνουν, ακούγοντας κάποιους πολιτικούς να υπερηφανεύονται ότι πλήρωσαν φόρους 1,9 εκατ. δολάρια.

Να μια θλιβερή αλήθεια: Έχασα την ζωή μου, Βλαδίμηρε!

Και μαζί με την ζωή μου έχασα, μα την πίστη μου, κι εκείνη την ατζέντα με τα γκομενάκια της Νομικής...

Πάνος Γιαννάκαινας